«Σήμερα δυστυχώς δεν παράγεται τέχνη, αλλά αποχρώσεις τέχνης»

«Είμαι γιατρός ακτινολόγος. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Δε θεωρώ ότι ο ποιητής δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο.
Υπάρχουν ποιητές γραφιάδες που γράφουν και ξαναγράφουν, γιατί νομίζουν ότι είναι ταγμένοι γι’ αυτό, ή ότι αυτή είναι η αληθινή ζωή.
Αφήνουν στοίβες χαρτιών, και κοιτάζοντας πίσω για να δεις τι απέμεινε, καταλαβαίνεις τη ματαιότητα του πράγματος.
Δε λέω πως ό,τι έγραψα εγώ θα μείνει, αλλά ότι έγραψα μόνο για πράγματα που έζησα.
Πολλοί γράφουν γι’ αυτά που σκέφτονται, φαντάζονται, ή θα ήθελαν να ζήσουν.
Εγώ αντίθετα έγραψα μόνο για ό,τι μπόρεσα ή έτυχε να ζήσω.
Έγραψα από πολύ νέος και πολύ λίγο, παρά τις δύσκολες συνθήκες και ακριβώς γι’ αυτές. Και συνέχισα…
Η ποίηση πάνω απ’ όλα καταγράφει την προσωπική μας αλήθεια.
Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης, επειδή δε μπορώ να εκφραστώ διαφορετικά.
Οι σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ξέρουν να γράφουν ευπρεπώς. Είναι ισουψείς μεταξύ τους. Λείπει όμως η ιδιοφυία. Ίσως επειδή λείπουν οι δύσκολες εποχές στις οποίες ευδοκιμεί η τέχνη.
Σήμερα δυστυχώς δεν παράγεται τέχνη, αλλά αποχρώσεις τέχνης.
Μην ξεχνάμε ότι η ποίηση είναι «Εξαντλημένο είδος.»
Τρεις χιλιάδες χρόνια η ίδια ιστορία. Ένα χαρτί, κι ένα μολύβι…»

Μανώλης Αναγνωστάκης