Άσπρισα για να γίνω Έλληνας, εγώ ο Έλληνας

Ορκίστηκα κι εγώ. Από δω και πέρα πλέον είμαι «Έλληνας». Με τα «όλα» μου. Αλλά δεν ένιωσα τρίμμα χαράς μέσα μου. Μου έχουν σκοτώσει τη χαρά. Τη χαρά του Έλληνα.

Περίμενα την τελετή ψυχρά. Πρόβαλε μπροστά μου μόνο η μακρά ταλαιπωρία. Τίποτε άλλο.

Από τότε που πέρασα το σύνορο (20/02/1991)… και το πόδι μου πάτησε άγιο χώμα πατρίδας, κι ως τα σήμερα (7/3/2014…, μετράω περίπου 23 χρόνια.

Μια ολόκληρη ζωή «χωρίς πατρίδα».

Άσπρισα στο περίμενε, για να γίνω «Έλληνας». Εγώ ο Έλληνας.

Σαν να μη με βύζαξε Ελληνίδα μάνα, να μην με νανούρισε στα ελληνικά, να μην μου πρωτομίλησε στη μητρική μας γλώσσα…

Με έβαλαν στη σειρά με τους ξένους σε τμήμα αλλοδαπών. Και με χειρίστηκαν χειρότερα από αλλοδαπό.

Όλες οι κυβερνήσεις. Όλα τα κόμματα… Ότι χειρότερο.

Μεσολάβησε, κατά περίεργο τρόπο, αίτηση πολιτογράφησης. Μετά από μεγάλη έρευνα πολλών ετών – ψιλό κοσκίνισμα, επιτέλους με βρήκε και με δέχτηκε η πατρίδα μου Έλληνα… Εμένα τον Έλληνα.

Πέρα απ’ το παράλογο…

Αυτά… τη στιγμή που είχα αγγίξει το Ευαγγέλιο και ορκιζόμουν «…να φυλάττω πίστη στην Πατρίδα…». Και… στην πλάτη μου ακουμπισμένα χέρια αλλοδαπών, που τους έκανε κι αυτούς η Πατρίδα μου, μαζί με μένα, Έλληνες…

07.03.2014