Στην κορυφή του κόσμου -την Έβερεστ των Ιμαλάιων- ένας Δερβιτσώτης

Δεν θα ήμουν ούτε 10 χρονών, σίγουρα, όταν τα καλοκαίρια παρακολουθούσα με περιέργεια μικρού έναν κατσαρομάλλη, γαλανομάτη, ψηλό, όμορφο, χαμογελαστό, ευκίνητο νεαρό και με ωραίο γεροδεμένο σώμα αθλητή. Άκουγα να έλεγαν στο χωριό μας ότι ο Μπέμπης έρχεται από τα Τίρανα.
Έβγαινε από του σπίτι του Κορκάρη, περπατούσε περήφανα στην πιάτσα, έστριβε στο πέτρινο στρόγγυλο με τη συκαμιά του Κρασά στη μέση, διέσχιζε το στενό σοκάκι που σε οδηγούσε στις οικίες του Μήλου, του Καραντζά και τα Σταμουλάτικα κι έπαιρνε δύο – δύο τις σκάλες που σε έμπαζαν στο φτωχικό σπίτι της γιαγιας – Τσίλαινας.
Δεν γνώριζα συγκεκριμένα γεγονότα για το Βασίλη (Μπέμπη) Σταμούλη. Μόνο εικόνα διατηρούσα στη φαντασία μου. Προέκυψαν αυτόπτες μάρτυρες που τον έζησαν από κοντά και ο καθένας καταθέτει πειστικά τις εντυπώσεις του:
«Ξεκίνησε με την πυγμαχία και διακρίθηκε στην ομάδα του, την “Partizani”- δηλώνει ο Παναγιώτης Κιάμος. Για μερικά χρόνια στη σειρά κατόρθωσε να είναι ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας Πυγμαχίας της Αλβανίας. – Τη χρονική περίοδο που πυγμάχος σε κάποια χώρα από γροθιά στο κεφάλι έπεσε νεκρός πάνω σε αγώνα και η αλβανική κυβέρνηση κατήργησε την πυγμαχία, ο Μπέμπης έκανε άλλη επιλογή. Ασχολήθηκε με την ορειβασία. Διακρίθηκε και σε αυτό το άθλημα, που απαιτούσε όπως και το προηγούμενο, αντοχή και τόλμη. Τον στήριξε σε όλη την αθλητική διαδρομή του ο Φίλιππος Λίτσιος, που κατείχε αξιόλογη θέση τότε στα Τίρανα.»
Ο Χρήστος Ντρίτσος αθλητικός τύπος και αυτός εκείνη την εποχή, που συμμετείχε σε ομάδα βόλεϊ, τ’ Αργυροκάστρου, ανεβάζει ψηλότερα το γόητρο του πετυχημένου ορειβάτη. Αναφέρει ότι ο γιος του Θωμά Σταμούλη και της Βιργινίας Κορκάρη, με τις ικανότητες που είχε, δυνατό χαρακτήρα και σφυρηλατημένο σώμα, συμμετέχοντας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ορειβασίας, κατόρθωσε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό του κόσμου, κατάκτησε την κορυφή του. Και κατατάχτηκε στους καλύτερους ορειβάτες του κόσμου.
Ο Αλέκος Λαμποβιτιάδης δηλώνει: «Ο Βασίλης ήταν ένας ζωντανός άνθρωπος, εργατικός, κοινωνικός, αγαπητός, καλός φίλος, καλός οικογενειάρχης, καλός πατριώτης… Για την εργατικότητά του και τις ικανότητές του, του έδωσαν τον τιμητικό τότε τίτλο του «Σταχανοβίστα» και τον έστειλαν να σπουδάσει στην ονομαζόμενη σχολή «Shkolla e Stahanovistave». Τελειώνοντας του δόθηκε το δικαίωμα, παράλληλα με τη δουλειά, να συνεχίσει το Πανεπιστήμιο, όπου πήρε το πτυχίο του Μηχανολόγου Μηχανικού. Παράλληλα με την εργασία δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται και με τον αθλητισμό. Ήταν τολμηρός και ακούραστος ορειβάτης. Στόχος του ήταν να σκαρφαλώνει στα βουνά και να κατακτάει τις υψηλότερες βουνοκορυφές. Της Αλβανίας και όχι μόνο.»
Ένα πρόσωπο, που γνωρίζει «από μέσα» την πορεία της ζωής του Μπέμπη, ο Κωνσταντίνος Κορκάρης, αναφέρει τη γέννηση του συγγενή του, ως μοναχογιός στην Αθήνα, περιγράφει θανάτους, διαζύγια.., στην αγκαλιά ποιανού μεγάλωσε, τις σπουδές, την τιμητική διάκριση -προσφορά τίτλου σαν κορυφαίος αθλητής- την απόχτηση της ελληνικής ταυτότητας μετά το 1990, καθώς και το θάνατο του Μπέμπη το 2006, κι άλλες πολλές λεπτομέρειες της οικογενειακής κατάστασής του.