Στο κούτσουρο της Μονής της Πέπελης…

Οι ανησυχίες ήταν έντονες και απανωτές, όπως και τα προβλήματα στη συζήτηση που έγινε με το φίλο μας συνταξιούχο μηχανικό από τη Λεσινίτσα, Δημήτρη Κάγιο. Περισσότερο σταθήκαμε στον ανεφοδιασμό με πόσιμο νερό της Δρόπολης.

Λέγαμε, ότι αν κάποιος από όλα τα στελέχη που πέρασαν, θα είχε λίγο μυαλό, αλλά περισσότερο θέληση, το μπόλικο νερό του Σελλειού και άλλων πηγών, σίγουρα θα το οδηγούσε άνετα μέσα σε λίγα χρόνια – μετά την αλλαγή του συστήματος – στο τελευταίο χωριό της περιοχής, στη Δερβιτσάνη. Και, πάνω από όλα, σε ελεύθερη ροή.

Πρόσθεσε σωλήνες φέτος, προχώρα πιο πέρα την επόμενη, την μεθεπόμενη, βάσει ενός καλά μελετημένου σχεδίου, θα πετυχαίνονταν ο στόχος.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, μην βγει κανείς και μου πει την ανοησία του ότι το έργο αυτό δε θα είχε τελειώσει;!

Κι έγιναν όλα αυτά τα χρόνια κολοσσιαία έξοδα, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα: Τοποθετήθηκαν σωλήνες, ανοίχτηκαν κανάλια, έγιναν μεταφορές, μετακομίσεις. Ράβε – ξήλωνε στα εσωτερικά δίκτυα των χωριών, κάνε γεωτρήσεις, αγόρασε υποβρύχιες αντλίες, επισκεύασε βλάβες, πλήρωνε ρεύμα…

Ενώ θα είχαν πνίγει τα χωριά  από το μπόλικο πόσιμο νερό, τώρα ακόμα οι λίγοι κάτοικοι διψάνε.

(Υπογραμμίστε: Δεν επέτρεπαν να γίνει αυτό το υδραγωγείο τα συμφέροντα).

Κι ακούμε ακόμα τώρα:
Ο ένας λέει ότι έχει πρόγραμμα να φέρει το νερό στη Δρόπολη από το απόμερο Πωγώνι.

Ο άλλος διατυμπανίζει ότι έχει πρόγραμμα κι αυτός, να φέρει το νερό από το Μάντζιφα της Επισκοπής…

Στην Πέπελη -χωριό της γυναίκας του φίλου μας, του Δημήτρη- λένε στη Μονή υπάρχει το κούτσουρο, στο οποίο έδεναν το σαλεμένο, τον τρελό, για να συνέλθει. Να πάμε εκεί όσους ψηφίζουμε και τους εμπιστευόμαστε το μέλλον μας και των παιδιών μας, μήπως τους έρθουν – αν τους έφυγαν – τα μυαλά στον τόπο. Για να κάνουν στην πορεία σωστές δουλειές. Να μη τις παρατούν ή να τις αφήνουν στη μέση.

31.10.2016