Σύνορα που χώρισαν ζωές, οικογένειες, πατρίδες

Γράφει ο Αλκιβιάδης ΓΚΑΖΙΚΑΣ

Επίκαιρο, αν θα έλεγα οι άνθρωποι στα σύνορα…

Γράφει στο βιογραφικό του ο Γιοβάνης, (για όσους δεν γνωρίζουν, εκδότης, Εκδοτικός οίκος Χρήστος Γιοβάνης, τα βιβλία του, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά, ιστορικά, επιστημονικά, λογοτεχνικά και άλλα… κοσμούν χιλιάδες βιβλιοθήκες σε ελληνικά σπίτια και ιδρύματα).

Τα σύνορα – παραδέχεται ο ίδιος – χώρισαν τη ζωή μου σε δύο οικογένειες, σε δύο ονόματα σε δύο μέρη, σε δύο πατρίδες.

Κάποιος, που έχει ζήσει μακριά από τις παραμεθόριες περιοχές, μπορεί να νομίζει πως τα κρατικά σύνορα είναι όχι μόνο αναπόφευκτα, αλλά και ωφέλιμα. Στην περίπτωσή μας δεν είναι έτσι. Τα σύνορα χώρισαν οικογένειες, τον άντρα από τη γυναίκα, τους γονείς από τα παιδιά τους και κάνουν την ανθρώπινη ζωή πικρή και αβάσταχτη, γιατί έτσι είχαν αποφασίσει μερικοί έμπειροι και άσπλαχνοι διπλωμάτες.

Στις δύο πλευρές των συνόρων έμειναν έξω από τα σύνορα Έλληνες.

Χωρίζονταν αδερφοί από αδερφές, οι μεν από τη μια τη μεριά, η δε από την αντίθετη. Είχαν ζήσει επί αιώνες κοντά ο ένας στον άλλον και δεν είχαν διανοηθεί πως μερικοί διπλωμάτες, για να κάνουν καριέρα δική τους, θα καθόριζαν τα σύνορα κατά τέτοιο τρόπο, που θα χώριζαν και θα απομάκρυναν τους ανθρώπους, τον έναν από τον άλλον.

Μια συνοικία ενός ελληνικού χωριού έμενε στην αλβανική επικράτεια και το αντίθετο. Εξ’ αιτίας αυτών των συνόρων, πολλοί άνθρωποι αδυνατούσαν να συναντήσουν τους δικούς τους επί πενήντα συνεχή χρονιά, αν και βρίσκονταν λίγα χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο, γιατί ανάμεσά τους είχε εγκατασταθεί «Η Αυτού Μεγαλειότητα, το Σύνορο».