Τα κάστανα

Κι εμείς, στο σπίτι μας, αγοράζαμε κάστανα.

Τα έβραζε η καλή μου γιαγιά σε μεγάλη κατσαρόλα κι όταν έρχονταν η ώρα – μετά το φαγητό – μας τα μοίραζε, εκεί πάνω στο σουφρά, εξίσου.

Εμένα, τον μικρότερο, με πρόσεχε περισσότερο. Διάλεγε κι έβαζε στο μοιράδι μου τα μεγαλύτερα. Επίσης, ξέκοβε κι από το μοιράδι της 2-3 κάστανα και τα έβαζε στα δικά μου.

Μου έδινε περίσσια χαρά η πράξη αυτή. Ήταν στοργή.

Ενώ, εμείς τα τρώγαμε, η γιαγιά τα περισσότερα κάστανά της – καλά τυλιγμένα σε καθαρό πανί – τα φύλαγε στο ζωνάρι της. Τα κομπόδενε.

Νόμιζα ό,τι τα κρατούσε για να τα φάει αργότερα. Όχι. Τα φύλαγε για μένα.

Κάθε τόσο, κάνοντας τις δουλειές της, με πλησίαζε, βουτούσε το χέρι βαθιά στο ζωνάρι της, έβγαζε από κει κάστανα και μου έδινε. Ώσπου τελείωναν.

Τι αγάπη γιαγιάς ήταν εκείνη!!! Έβγαζε τη μπουκιά από το στόμα της και μου την έδινε εμένα.

17.06.2019