Τα παιδιά του καλόγερου

Του Λεωνίδα Παππά

Πριν από περίπου 20 χρόνια γυρίζαμε από το πανηγύρι της Αγίας Τριάδας στην Πέπελη. Μια γιαγιά περπατούσε στη μέση του στενού χωματόδρομου, λες και ήθελε να εμποδίσει την πομπή των αυτοκινήτων που έρχονταν πίσω της.

Ο οδηγός του Αρχιεπισκόπου που προπορεύονταν, της κόρναρε να παραμερίσει, αλλά εκείνη συνέχιζε ατάραχη. Ο μακαριστός Αναστάσιος ζήτησε από τον οδηγό του να σταματήσει να κορνάρει, κατέβηκε από το αμάξι και πήγε να μιλήσει στην ηλικιωμένη.

Η γιαγιά εφνιδιάστηκε, ασπάστηκε ευλαβικά το χέρι του και σταυροκοπιόταν για αυτή την έκπληξη.
“Με κοροϊδεύει ο κόσμος μεγαλειότατε, γιατί δεν ακούω καλά” του είπε με παράπονο η γιαγιά.
Είχα την αίσθηση ότι δεν άκουγε καθόλου και απαντούσε μόνο σε αυτά που διάβαζε από τα χείλη του συνομιλητή της.

-Οκτώ παιδιά έχω, εσύ πόσα έχεις;
-Πολλά.
-Πόσα;
-Να όλα αυτά εδώ (σ. σ. δείχνοντας προς τα αμάξια που τον ακολουθούσαν) παιδιά μου είναι.

Η γιαγιά φίλησε ξανά το χέρι του Αρχιεπισκόπου, ενώ γελούσαν και οι δύο με την ψυχή τους.
Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό όταν εκατοντάδες παιδιά του π. Κοσμά ή του καλόγερου, όπως τον έλεγαν οι Κονιτσιώτες, δεν τον άφησαν μόνο του την ώρα του ενταφιασμού του.

Παράλογο που η Εξόδιος Ακολουθία έγινε στη πόλη της Κόνιτσας και οι τελετάρχες παρακάλεσαν να μην ανέβει κόσμος στο μοναστήρι, εκατοντάδες παιδιά του, από 5 μέχρι 85 χρόνων, σκαρφάλωσαν στο Στόμιο, το οποίο απέχει δύο ώρες ποδαρόδρομο.

Κάποιοι, μπορεί να μην έχουν βιολογικά παιδιά, απέκτησαν, όμως, το ρόλο του πατέρα σε πολύ περισσότερα παιδιά.

Ο ρόλος των βιολογικών γονιών είναι αναντικατάστατος, αλλά η κοινωνία μας έχει ανάγκη από πατέρες και μητέρες που δεν ενδιαφέρονται μόνο για την βιολογική τους οικογένεια, αλλά βλέπουν την κοινωνία, το χωριό, την περιοχή τους, το έθνος τους, κλπ., ως την μεγάλη τους οικογένεια.