«Θέλω να φιλήσω το χέρι της μάνας σου που γέννησε το σωτήρα μου»

Καλύτερα από τον Κώστα Γκόγκα, κανένας άλλος δεν μπορεί να σου μιλήσει για λεπτομέρειες και βασικά στοιχεία, αρχές και αξίες που προβάλλουν στο ακέραιο την προσωπικότητα του αείμνηστου Γιώργου Κάτση!

«Σαν νέος γιατρός, αναισθησιολόγος, που θα δούλευα δίπλα του σε χειρουργικό θάλαμο, στηρίχθηκα με σιγουριά πάνω του. Διδάχτηκα τη συμπεριφορά, αλλά και τη σχέση με τον ασθενή.

Ότι έλεγε ο γνωστός χειρουργός, το στήριζε φανατικά στον επαγγελματισμό και στην αποχτημένη πείρα του. Σε αρχές. Πρόσεχα τις συμβουλές του, αλλά και τον αντέγραφα πιστά. Επέμενε: Ο γιατρός πρέπει να προσέχει την εξωτερική του εμφάνιση. Για να πετύχει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη του ασθενή.

Κρατιόνταν σικ, της τρίχας, φορούσε πάντα γραβάτα και λευκό πουκάμισο. Τον μιμήθηκα. Όλη μου τη ζωή δεν ξεκολλάω τη γραβάτα από το λαιμό μου.

Καλοσιδερωμένος πρωί και απόγευμα ο Γιώργος περνούσε στα δωμάτια κι επισκέπτονταν τους αρρώστους. Δεν βαριόνταν να άκουγε προσεχτικά τα παράπονά τους και απαιτούσε από όλους μας, τους συναδέλφους του, να γνωρίζαμε καλά το προσωπικό και οικογενειακό ιστορικό του ασθενή, που είχε άμεση σχέση με τα ιατρικά συμπεράσματα.

Με το Γιώργο μας χώριζε μόνον ο ύπνος. Μας έδεσε στενά όχι μόνο η δουλειά, αλλά όλη η ζωή. Τα επείγοντα περιστατικά τα αντιμετωπίζαμε από κοινού. Ανησυχία, κούραση, δίναμε αγώνα μέσα στις μεγάλες δυσκολίες της εποχής.»

Την ίδια σοβαρότητα και προσοχή διατηρούσε όπως έξω και μέσα στο θάλαμο χειρουργικής. Απαιτούσε όλα τα απαραίτητα να ήταν σε απόλυτη ετοιμότητα. Λειτουργούσε άψογα με το προσωπικό. Ποτέ δεν πρόσβαλε κανέναν για πιθανά λάθη. 

Το χειμώνα ενδιαφέρονταν ο ίδιος για τη θέρμανση του χώρου. Νωρίς το πρωί περνούσε από το λεβητοστάσιο και παράγγελνε: – Ο θάλαμος του χειρουργείο να θερμαίνεται νωρίτερα στο νοσοκομείο.

Μετά από κάθε επέμβαση, οποιαδήποτε ώρα κι αν τελείωνε, δεν απομακρύνονταν από το νοσοκομείο, αν δεν άφηνε όλους τους ασθενείς σε σταθερή κατάσταση.

Οι επαγγελματικές ικανότητές του, στη διαγνωστική έρευνα και στην τεχνική της χειρουργικής επέμβασης, ήταν στο ανώτερο επίπεδο. Κι είναι γνωστό ότι εκείνη την εποχή ο γενικός χειρουργός αντιμετώπιζε κάθε ενδεχόμενη περίπτωση.           

Πάλεψε κι έφτιαξε πρώτα μέσα του τον καλό άνθρωπο κι έπειτα τον πετυχημένο χειρουργό. Χιλιάδες χειρουργικές επεμβάσεις αντιμετώπισε στα 35 του χρόνια εργασίας. Στον ίδιο θάλαμο μερικές δεν γίνονται ακόμα και σήμερα.

Το πρώην άσπλαχνο δικτατορικό σύστημα, όμως, δεν τον πρόσεξε όσο έπρεπε. Τον πίεσαν κάποια στιγμή:

«Ή φέρνεις τα λεφτά του πατέρα σου από το εξωτερικό ή πηγαίνεις και δουλεύεις στο χωριό!»

Σκέφτηκε βαθιά κι έπραξε ανάλογα.

Ο Γιώργος ΚΑΤΣΗΣ ήταν με όλη τη σημασία της λέξης, ΚΥΡΙΟΣ. Σε καταβρόχθιζε με το γλυκύτατο βλέμμα του. Με την ελκυστική του εμφάνιση. Σε γιάτρευε – λένε – με τον γλυκό λόγο του και το καλοσυνάτο χαμόγελό του.

Όσο ψηλότερα ανέβαινε στο επάγγελμά του, τόσο περισσότερο θυμούνταν τον μικρό Γιώργο με το κοντοπαντέλονο ραμμένο από κομμάτι ιταλικής κουβέρτας.

– Θέλω τη μάνα σου, του είπε ένας χειρουργημένος ασθενής, την ώρα που τον εξέταζε αργά τη νύχτα.

– Γιατί;

– Για να φιλήσω το χέρι της και να τη συγχαρώ, που έκανε εσένα, το σωτήρα της ζωής μου.

Έμεινε άφωνος.

Είχε προτερήματα, που δεν τα βρίσκεις στον καθένα μας. Το νυστέρι του στην τεχνική είχε και κάτι από τον επαγγελματισμό της Μαργαρίτας, της ρωσίδας χειρουργού, που έτυχε να δουλέψουν μερικά χρόνια μαζί στον ίδιο θάλαμο.

«Ήταν επιλεκτικός, δύσκολα να σε έκανε φίλο. Αλλά, από τη στιγμή που σε δεχόταν, σε αισθανόταν αδελφό – λέει ο οφθαλμίατρος Χρηστάκης Τζούμπης».

Έφυγε στα 62 του χρόνια από ανακοπή καρδίας, με το νυστέρι στο χέρι. Έτσι ήταν γραμμένο. Προσέφερε στον συνάνθρωπό του μέχρι την τελευταία του πνοή.

19.03.2025