Θυμάται την «κοριέρα» με τα ξύλινα καθίσματα και για σκεπή μουσαμά

Ο Θοδωρής Καμπέρης νεότατος τότε, ξεκίνησε δουλειά στο Αυτοκινητιστικό Πάρκο των Αγίων Σαράντα και το 1967, για δύο χρόνια στη σειρά, εργάστηκε στην κατασκευή του δρόμου Λιμπόχοβο – Πολύτσανη.

Από την ημέρα των εγκαινίων αυτού του δρόμου, θυμάται: «Πριν τη γιορτή έβρεξε πολύ και άνοιξαν το δρόμο μηχανήματα του στρατού.»

Υψηλό στέλεχος της Επαρχιακής Κομματικής Επιτροπής χτυπώντας του την πλάτη, του πρότεινε κάποια στιγμή να ασχοληθεί με τη μεταφορά επιβατών. Σε μια εβδομάδα ο Σιώρης είχε την «κοριέρα» έτοιμη. Έβαλε ξύλινα καθίσματα στην καρότσα του «ZIS» και για σκεπή μουσαμά. Δεν το ξεχνάει ποτέ αυτό το γεγονός.

Για το πρώτο δρομολόγιο: Αργυρόκαστρο – Πολύτσανη κι επιστροφή, έγραψε και ο τύπος, εφόσον ήταν ξεχωριστό γεγονός. Ως τότε οι κάτοικοι της περιοχής την απόσταση αυτή την έκαναν ποδαράτοι.

Σαν τέκνο της περιοχής και έμπειρος οδηγός, τον κατασκευασμένο δρόμο κι από το «χέρι» του, ο Θοδωρής τον διέσχισε με το «ZIS» αρκετά χρόνια. Σε συνέχεια πήρε το λεωφορείο που άφησε ο Νάσιος Μπεντιαβάς, με το οποίο κάλυψε τα δρομολόγια Πρεμετής, Τεπελενιού, Φίερι και Αγίων Σαράντα. Διαφορετικά από το Νάσιο, έτρεχε κάπως περισσότερο, αλλά χωρίς να πετύχει κάποιο «ρεκόρ», όπως τον πείραζαν αστειευόμενοι οι φίλοι του.

Όταν στην πόλη ξεκίνησε η εξυπηρέτηση του κοινού και με ταξί, ενώθηκε με τους: Γιώργο Μπούντρη και Γιοβάνη, με τον Δημήτρη Καδένα και το Λέο Ντογκάνι και δούλεψαν μαζί ως το 1977. Για δύο χρόνια περίπου, πήγε και εργάστηκε στον υδροηλεκτρικό Σταθμό της Φίερζας, μαζί και με άλλους οδηγούς του Αυτοκινητιστικού Πάρκου. Μετά απ’ αυτόν τον «μαραθώνιο», έγινε οδηγός του «Λαϊκού Βήματος», απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε.

Σαν αισθάνονταν υγιέστατος συνέχισε να εργάζεται και μετά τη σύνταξη. Όταν έβλεπε στο δρόμο νέους οδηγούς να τρέχουν με ταχύτητα, έλεγε ανήσυχος: «Αυτοί δεν θέλουν το κεφάλι τους». Παραπονιόταν για οδηγούς λεωφορείων που πιάνουν τιμόνι χωρίς να έχουν 10ετή πείρα στην οδήγηση, όπως συνιστά ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας.

Για τις πολλές παραβιάσεις στεναχωριόταν κι έλπιζε ότι η κατάσταση αυτή δεν θα κρατήσει πολύ, θα ξεπεραστεί γρήγορα η μεταβατική περίοδος και συμβούλευε τους οδηγούς, κυρίως τους νέους, να οδηγούν προσεχτικά, να σέβονται τους γραπτούς κανόνες στο όνομα της ζωής.

Από το βιβλίο του Αντών ΛΙΟΥΛΙΑ: «Το Αργυρόκαστρο ταξιδεύει…»