Το μέρος όπου ο «βους» ξεψύχησε ονομάστηκε Βουθρωτό

Γράφει η Λίντα Τσαμπίρη
Σύμφωνα με το μύθο, ο Έλενος, γιος του βασιλιά της Τροίας, Πρίαμου, κυνηγημένος μετά την κατάκτηση της πόλης του από τους Έλληνες, θυσίασε εδώ έναν ταύρο για να εξευμενίσει τους θεούς. Ο ταύρος, πληγωμένος βαριά, έπεσε προς τη θάλασσα. Το μέρος, όπου ο «βους» ξεψύχησε, ο Έλενος- όπως μας διασώζει το γεγονός ο Ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος- το ονόμασε Βουθρωτό.
Η αρχαία πόλη του Βουθρωτού κατοικήθηκε ήδη από την 2η χιλιετία π.Χ. Αργότερα, εγκαταστάσεις δείχνουν ότι η κατοίκηση συνεχίζεται και κατά τη διάρκεια του 10ου αι.- 8ο αι. π.Χ., τον 7ο αι.π.Χ., αλλά και τον 6ο αι. π.Χ. όπως φαίνεται από την εύρεση κορινθιακής και αττικής κεραμικής αντίστοιχα.

Μεγάλη ακμή παρατηρείται κατά τον 4ο αι. π.Χ., όπου νέα ανοικοδόμηση της πόλης περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, το Ιερό του Ασκληπιού, μια Αρχαία Αγορά και ένα μικρό θέατρο που αντικαταστάθηκε το β’ μισό του 3ου αι.π.Χ. με ένα νεότερο και μεγαλύτερο. Επίσης, η Ακρόπολη περιβάλλεται με τείχη, προμαχώνες και 5 πύλες.
Το 228 π.Χ. η πόλη έπεσε υπό την κυριαρχία των Ρωμαίων και τον 10αι.π.Χ. συμπεριλήφθηκε στη ρωμαϊκή αποικία της Μακεδονίας.
Η παρακμή της πόλης αρχίζει μετά από σεισμό, κατά τον 3ο αι.μ.Χ. Ωστόσο, στις αρχές του 6ου αι. μ.Χ. έγινε η έδρα της Επισκοπής και κατά τη νέα φάση ανοικοδόμησης κτίζεται η Μεγάλη Βασιλική και ένα από τα μεγαλύτερα βαπτιστήρια της παλαιοχριστιανικής περιόδου.
Το Βουθρωτό παρέμεινε υπό την κυριαρχία των Βυζαντινών μέχρι τον 12ο αι.μ.Χ., ενώ αργότερα άλλαξε πολλούς κατακτητές λόγω της στρατηγικής θέσης της πόλης στην είσοδο της Αδριατικής θάλασσας.