Το παρασκήνιο της ρήξης Ελλάδος – Κύπρου για το Κοσσυφοπέδιο

Το παρασκήνιο της ρήξης Ελλάδος – Κύπρου για το Κοσσυφοπέδιο

Του Ευθύμιου. Π. Πέτρου

Η διαφοροποίηση της Ελλάδος προς την Κύπρο όσον αφορά την εισδοχή του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, είναι δυστυχώς μόνον «η κορυφή του παγόβουνου». Υπενθυμίζεται ότι στην σχετική ψηφοφορία η Ελλάς εψήφισε λευκό σε αντίθεση προς την Κύπρο η οποία καταψήφισε. Μάλιστα η στάση αυτή της Ελλάδος δεικνύει ότι η Αθήνα έχει πλέον αποστασιοποιηθεί από το Βελιγράδι το οποίο απορρίπτει κάθε σκέψη αναγνωρίσεως του Κοσσυφοπεδίου. 

Για την Κύπρο, τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Το Κοσσυφοπέδιο είναι μια αποσχισθείσα επαρχία που διεκδικεί διεθνή αναγνώριση όπως περίπου και το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. Η Λευκωσία δεν θα μπορούσε ποτέ να συναινέσει σε διπλωματικές και άλλες ενέργειες που θα νομιμοποιούσαν ένα status το οποίο θα άνοιγε τον δρόμο για μιαν αντίστοιχη αναγνώριση των τουρκοκυπρίων. Η Ελλάδα έπρεπε να σέβεται αυτήν την θέση. Από το 1974 άλλωστε Αθήνα και Λευκωσία συντονίζονταν όταν επρόκειτο να ευρεθούν μαζί σε διεθνή fora.

Τα γεγονότα που βλέπουμε σήμερα, δηλαδή η, ερήμην της Κύπρου, υποστήριξη της Ελλάδος προς την Τουρκία για τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΙΜΟ) και τώρα  η διαφοροποίηση της ψήφου για το Κοσσυφοπεδίου, δεικνύουν μιαν υποβόσκουσα κρίση μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας, η οποία έχει να κάνει και με την προοπτική λύσεως του Κυπριακού προβλήματος. Για μιαν ακόμη φορά η Αθήνα επείγεται να συμφωνήσει σε μια λύση χωρίς να έχει εκτιμήσει επαρκώς την βιωσιμότητά της. Κάποιοι κυβερνητικοί κύκλοι αποδίδουν πολύ μεγαλύτερη σημασία στο να ευθυγραμμίζονται με αυτό που πιστεύουν πως είναι ο προγραμματισμός των Αμερικανών, από του να εργάζονται με ειλικρινή ζήλο προς την επίτευξη ρεαλιστικών λύσεων. Απεναντίας ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης είναι πολύ πιο προσεκτικός, καθώς έχει μετάσχει, ως υπουργός Εξωτερικών στις αποτυχημένες συνομιλίες του Μοντ Πελεράν και του Κραν Μοντανά και γνωρίζει ότι δεν έχει νόημα η επάνοδος σε πανομοιότυπες διαδικασίες. Είναι πιθανόν κάποιοι να θεωρούν μάλιστα πως με την αποκάλυψη «ηπίων» διαφωνιών θα υποχρεωθεί εν τέλει ο κ. Χριστοδουλίδης να αποδεχθεί την τακτική που θέλει να επιβάλλει η ελληνική Κυβέρνηση. Τούτο βεβαίως ανατρέπει την παγία τακτική που καθιερώθηκε ήδη από το 1974 συμφώνως προς την οποία «η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται».

Στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί και η διαφοροποίηση των θέσεων Ελλάδος και Κύπρου στην ψηφοφορία για το Κοσσυφοπέδιο. Εκεί βεβαίως υπάρχει το πρόσθετο ζήτημα ότι διευρύνεται το ρήγμα με το Βελιγράδι, για το οποίο η ψήφος υπέρ του Κοσσυφοπεδίου είναι «κόκκινο πανί».

Η Αθήνα όμως φαίνεται πως έχει λάβει από καιρό την απόφαση να θυσιάσει τις όποιες σχέσεις παραδοσιακής φιλίας με την Σερβία πιστεύοντας και πάλι πως είναι σημαντικότερο να γίνεται αρεστή στον «δυτικό παράγοντα». Όλα δείχνουν ότι έχει προσανατολισθεί προς την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου και απλώς περιμένει τον κατάλληλο χρόνο ή και την ευκαιρία να το κάνει.

Είναι πολύ συζητήσιμο αν η στάση αυτή θα επιφέρει κάποια διπλωματικά οφέλη, ενώ ταυτοχρόνως ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και για το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. Ελάχιστα εξ άλλου μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες καλύτερης συνεννοήσεως με τους Τούρκους. Μπορεί να αποτελέσει υπόστρωμα για τον «διάλογο» που επιθυμεί η Άγκυρα και που υποστηρίζει ο «δυτικός παράγων» αλλά δεν είναι αυτό που πράγματι μπορεί να αποβεί επ’ ωφελεία της Ελλάδος. Διπλωματικοί παρατηρητές σχολίαζαν εν προκειμένω, ότι ίσως στην Λευκωσία βλέπουν τα πράγματα με ποιο ρεαλιστική προσέγγιση από ότι στην Αθήνα… 

Ανεξάρτητοι κύκλοι σχολίαζαν ότι η Ελλάδα με τις ενέργειές της και την αποστασιοποίηση προς την Λευκωσία, όσο και με την ρήξη της προς την Σερβία υπονομεύει η ίδια την διεθνή της θέση. Κάποτε διαδραμάτιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια  βασιζόμενη στο γεγονός ότι οι εξωτερικές της σχέσεις ήσαν ισορροπημένες. Η Αθήνα ήταν τότε προνομιακός συνομιλητής του Βελιγραδίου, το οποίο οι υπόλοιπες δυτικές χώρες είχαν σε απομόνωση. Ταυτοχρόνως όμως συνομιλούσε και με την Κροατία και με την Βοσνία Ερζεγοβίνη, παρέχοντας πολύτιμες υπηρεσίες στις προσπάθειες ειρηνεύσεως, σταθεροποιήσεως και αποκαταστάσεως διαδρόμων ανθρωπιστικής βοηθείας. Δεν απαιτείται δηλαδή ευθυγράμμιση για να σε υπολογίζουν οι σύμμαχοι. Η ανεξάρτητη, ισορροπημένη πολιτική φέρνει συνήθως πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Η Λευκωσία το γνωρίζει. Η Ελλάδα προσποιείται ότι το αγνοεί.

energia.gr

Σχετικά άρθρα: