Το ραδιόφωνο

Στη λοταρία που γινόταν και στο χωριό μας παλιά, πάντα πρόθυρα πρωτοχρονιάς, ρίσκαρε κι ο πατέρας μου. Θα ήταν κάπου το 1959 με ’60 που θυσίασε λίγα λεφτά. Και κέρδισε, τυχερός ήταν, ραδιόφωνο.    

Δεν είχε γίνει τότε ακόμα η ηλεκτροφώτιση του χωριού. Το ρεύμα όμως, είχε φτάσει ως την καμπίνα, στη θέση που είναι και σήμερα. Έξω από τον αυλόγυρο του παλιού σχολείου και της εκκλησίας.

Οι φίλοι ευχήθηκαν θερμά τον πατέρα μου και όλο χαρά με το ραδιόφωνο συσκευασμένο σε κουτί στα χέρια, κατευθύνθηκαν όλοι μαζί προς το σπίτι μας, με την περιέργεια να ακούσουν ραδιοφωνική εκπομπή.  

Οι ανυπόμονοι της παρέα βρήκαν τη λύση. Μέσα στη νύχτα εξασφάλισαν ηλεκτρικό καλώδιο κι από δέντρο σε κολόνα σε γάντζο κάποιων σπιτιών, κάπου στα 300 μέτρα η συνολική απόσταση, μέσα σε λίγες ώρες με τον ηλεκτρολόγο μετέφεραν το ρεύμα ως το ραδιόφωνο.

Φαντάσου…! Καμιά σχέση δεν είχε ο ενθουσιασμός, το ξεφάντωμα εκείνης της νύχτας, με την άφιξη της πρώτης τηλεόρασης στη Δερβιτσάνη.

Κι άκουγες τους ακροατές του ραδιόφωνου SONRA να εκφράζουν την απορία τους, να εκδηλώνουν την ονειροπόλησή τους: «Θα ήταν θαυμάσια αυτούς που μιλάνε και τραγουδάνε τώρα, να τους βλέπαμε κιόλας…»

Κι εύχονταν ομόφωνα οι γλεντζέδες, πάνω στο στρωμένο τραπέζι με μεζέδες και πότο: «Να βγει γερό το ραδιόφωνο, όπως το κεφάλι του Γερμανού…!»

Και γελούσαν ασταμάτητα.

Η μάνα μου, κατενθουσιασμένη και αυτή, μέσα στην χαρούμενη ατμόσφαιρα, είπε το μεράκι της: «Εγώ θα ήθελα ραπτομηχανή, για να έραβα και μπάλωνα την οικογένεια, αλλά αυτό μας έτυχε…»

Ο πατέρας μου, που ήταν καπάτσος και πολύ δουλευταράς, με λεφτά που ούτε είχε κι ούτε του τελείωναν, μετά από λίγες μέρες εκπλήρωσε και τον πόθο της συζύγους του. Αγόρασε και ραπτομηχανή.

Ραδιόφωνο και ραπτομηχανή μαζί, όπως τα βλέπετε στη φωτογραφία, τώρα κοσμούν το σαλόνι του σπιτιού μου στο χωριό.       

24.04.2025