Το σύνορο – ένας διαχωριστικός τοίχος που στένευε τη χαρά και μεγάλωνε την απόσταση

Το σύνορο – ένας διαχωριστικός τοίχος που στένευε τη χαρά και μεγάλωνε την απόσταση

Στο Σύνορο, Πυραμίδα 41, Κοσσοβίτσα.

Εκεί, στο σταυροδρόμι των ψυχών, χωρίστηκαν οι άνθρωποι, Εκεί, όπου ένα χωριό κόπηκε στα δυο, οι δρόμοι που κάποτε συνδέονταν, τώρα διαχωρίζουν τις μνήμες. Κάθε πέτρα, κάθε σοκάκι φέρει τις ιστορίες εκείνων που έμειναν πίσω, ενώ άλλοι προχώρησαν μακριά, κυνηγώντας ένα όνειρο που φαίνεται πάντα πιο φωτεινό πέρα από τον ορίζοντα.

Εκεί, όπου ένας λαός χωρίστηκε στα δύο, η παράδοση και η κληρονομιά έγιναν πηγές πόνου και νοσταλγίας. Ο κάθε δρόμος ψιθυρίζει τα ονόματα των προγόνων, τις παλιές συνήθειες που επιβίωσαν παρά τις αντιξοότητες. Κι όμως, οι καρδιές μας, κομμένες και πληγωμένες, αγωνίστηκαν για να αναζητήσουν τη σύνθεση. Το σύνορο, για χρόνια, υπήρξε κατάρα, ένας διαχωριστικός τοίχος που στένευε τη χαρά και μεγάλωνε την απόσταση.

Αλλά, μήπως μπορεί αυτό το σύνορο να μεταμορφωθεί; Να γίνει ευλογία; Η ιστορία δείχνει ότι οι πληγές μπορούν να γίνουν γέφυρες. Σε κάθε συνάντηση, σε κάθε χείρα που απλώνεται, η ελπίδα ανθίζει. Το σύνορο δεν είναι μόνο γραμμή, είναι η πρόκληση να επανακαθορίσουμε το μέλλον μας, να οικοδομήσουμε καινούριες γέφυρες που θα ενώνουν και όχι θα διαχωρίζουν.

Έτσι, μέσα από την οδύνη και την απομάκρυνση, ίσως τελικά βρούμε τον τρόπο να ξαναγράψουμε την ιστορία μας, να εναρμονίσουμε τις καρδιές μας και να μετατρέψουμε τη διχόνοια σε ένα κομμάτι ελπίδας. Εκεί, στο σύνορο, η ζωή μπορεί να κάνει μια νέα αρχή.

Από τον τοίχο του Κωνσταντίνου Φράγκου

Σχετικά άρθρα: