Τον Αλέξη τον «έδειξαν», ενώ τη Φερενίκη την κήδεψαν στον τόπο της

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σε συγκινούν αρκετά σημεία της ζωής της Φερενίκης Ντάκου, της καλής γειτόνισσάς μας.

Από τα νιάτα της, δεν γεύτηκε, όπως και πολλές άλλες συνομήλικές της στο χωριό άσπρη, χαρούμενη μέρα.

Το χειρότερο κακό ήταν ότι δεν πρόλαβε να βάλει άντρα στο πλευρό της, γιατί ο Αλέξης ξενιτεύτηκε νωρίς. Πότε – πότε στη μοναξιά, άναβε το παράπονο μέσα της κι όπου κι αν βρισκόταν: στο προαύλιο του σπιτιού, στον κήπο, στο αμπέλι, στο χωράφι … ξέσπαγε σε κλάμα με αναφιλητά.

Κατρακυλούσαν τα χρόνια… Κάποιο ανταριασμένο πρωινό Σαββάτου, λαμβάνοντας το μαντάτο του θανάτου του Αλέξη, σε γράμμα με μαύρη κορδέλα, από συγγενείς που πήγαν να τον «δείξουν», πήρε το μοιρολόι.

Ξημέρωσε το’91. Η μαύρη ώρα της μαζικής φυγής, ξερίζωσε από τον τόπο της και την γρια-Αλέξαινα. Οι οχτώ δεκαετίες κι άνω που είχε στην πλάτη της, την τραβούσαν από τη φουστανέλα να καθίσει σπίτι της, στους σοφάδες της, στη μυρωδιά της, στη γειτονιά της, αλλά ήταν αδύνατο. Ακολούθησε το γιο και τους εγγονούς της.

Ξενιτεύτηκε και η ίδια, βάδισε στα χνάρια του Αλέξη σε προχωρημένη ηλικία. Στην μεγάλη Αθήνα κλείστηκε μέσα σε ντουβάρια μιας τσιμεντένιας πολυκατοικίας. Ασθένησε στα 90 της, δεν άντεξε κι έφυγε από τη ζωή. Μεταφέρθηκε η σορός της και έγινε η ταφή στον τόπο της, όπως κι επιθυμούσε.

Στα σαράντα της Αλέξαινας η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από τη ζωή της. Μια γειτόνισσα αφηγείται ένα «χούι» της:

«Όσο έπαιρνε το δανεικό, ακόμα κι αλάτι να ήταν, από το σπίτι μας, τη σήκωνε ο τόπος να το φέρει αμέσως πίσω. -Τι είναι αυτά που κάνεις; – της έλεγα. Μου απαντούσε: – Μα, ξεχνώ τίποτε – άνθρωποι ζωντανοί είμαστε – και ντροπιάζομε.

Σε έναν καιρό τέτοια συνείδηση με κοινωνία παμπόνηρη, που συνήθως το δανεικό ήταν αγύριστο. Τώρα είναι ακόμα χειρότερα.

Κι όταν αγόραζε κάτι, μόλις έμπαινε σπίτι, ήθελε να το ζυγίσει. Όχι για τίποτε άλλο, απλά για να δει αν ήταν το πράγμα εντάξει. Δεν ήθελε να την γελάει ο πραματευτής…

Οι δύο, Αλέξης και Φερενίκη, ξενιτεύτηκαν, όμως σε διαφορετικές εποχές και καταστάσεις. Ο καθένας βίωσε διαφορετικά την ξενιτιά. Διαφέρουν τα πράγματα και μετά θανάτου. Τον Αλέξη τον «έδειξαν», τα οστά του έμειναν για πάντα στην Αμερική, τη Φερενίκη την κήδεψαν, όπως προαναφέραμε, στο κοιμητήριο του χωριού της.