Τρέχοντας πίσω από έναν τονισμό…

Τρέξαμε χρόνια στη σειρά πίσω από την ιθαγένεια. Ώσπου ασπρίσαμε, κατακουραστήκαμε, αγχωθήκαμε… Μόνο, που δεν τρελαθήκαμε, δεν γίναμε ρεζίλι του κόσμου. Να κάναμε ορισμένων το χατίρι.

Αντέξαμε κι αποδείχτηκε έμπρακτα ότι είμαστε σκληρό καρύδι…

Πετύχαμε προχθές την ελληνική ιθαγένεια και την κάναμε βούκινο. Επειδή δεν την είδαμε σαν προσωπική, αλλά σαν κοινή πληγή. Κοινή υπόθεση. Όλης της κοινωνίας μας.

Δεν σταμάτησε, όμως, το κακό αυτού. Και να βάζαμε καπάκι πάνω σε μια αδικία. Σε μια ανοησία ενός ελληνικού συστήματος απάτης και απάνθρωπης συμπεριφοράς.

Ακολούθησε το τρέξιμο πίσω από έναν τονισμό.

Στο σωστό επώνυμο «Μύτιλης», τουφεκίστηκε ο τονισμός του «υ» και κάθισε, σαν τρομαγμένο πουλί, πάνω στο «ί». Κι έγινε η παραλλαγή σε «Μυτίλης».

Άκου εκεί!!!

Η Υπατείας, που έπιασε το λάθος, μας στέλνει στο Δήμο Αθηναίων, για να γίνει η διόρθωση κι ο Δήμος, αφού είδε ότι δεν ήταν αρμοδιότητά του, μας κατευθύνει στον Εισαγγελέα της Ευελπίδων…

Ως την τελευταία στιγμή, τρέμανε τα φυλλοκάρδια μας. Μήπως η λύση απαιτούσε δικαστική απόφαση. Δηλαδή χρόνο, χρήμα και τεράστια υπομονή. Σιδερένια νεύρα. Που… ευτυχώς δεν χρειαζόταν.

Τι τραβάει ο κακομοίρης Βορειοηπειρώτης…, αφού κανείς… δεν τον έχει γραμμένο στα τεφτέρια του. Αλλά… μόνο στα παλιά του υποδήματα.

Ναι, το γνωρίζω καλά. Χιλιάδες συμπατριώτες μας ταλαιπωρήθηκαν από ένα – δύο τρία γράμματα στα επίσημα μεταφρασμένα έγγραφά τους. Και κυρίως βρήκαν το μπελά από το τελικό σίγμα, που μαρτυρεί την ελληνική καταγωγή μας.

Όμως, να σκοντάφτει κανείς – όταν του έχει αποδοθεί κιόλας η ελληνική ιθαγένεια – μόνο πάνω σε έναν τονισμό, δεν μου το χωρούσε ο νους.

Λες να καθησυχάσουμε από δω και πέρα;! Αφού «λύσαμε» και το τελευταίο ζήτημα;! Πήραμε την ελληνική ταυτότητα, που σημαίνει ίσα δικαιώματα;! Δεν το πιστεύω. Θα βρουν ξανά από πού να μας πιάσουν οι Ελλαδίτες… Ακόμα και πεθαμένους, θα μας υποδουλώνουν.

Από μόνοι μας τους έχουμε δώσει το δικαίωμα. Με τα επανειλημμένα λάθη μας. Τους λανθασμένους χειρισμούς μας.

12.03.2014