Ξεκίνησαν από τον Πόντο με δέκα παιδιά κι έφτασαν στην Ελλάδα με πέντε

Από τον Πόντο είναι η καταγωγή του Νικόλαου Χαραλαμπίδη.

Κάθε μεσημέρι, πότε με κατσαρόλα, πότε με διάφορα άλλα είδη διατροφής στα χέρια του, του έγινε συνήθεια πια, αισθάνεται χαρά, τον βλέπεις να διασχίζει την Χατζηκωνσταντή Αμπελοκήπων και να τα πηγαίνει στο σπίτι της κόρης του για να γευματίσει η οικογένειά της.

Ο παππούς του παππάς. Το 1922 με τον μαζικό μικρασιάτικο διωγμό, ξεριζώθηκε οικογενειακώς. Ξεκίνησαν από τον Πόντο μαζί με τη γυναίκα του και τα 10 παιδιά τους κι έφτασαν στην Ελλάδα μόνο με τα 5. Τα μισά τα έχασαν στο δρόμο, τα άφησαν στα ρέματα, γιατί οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν να τα θάψουν.

Ο Νικόλαος δεν είναι πλούσιος, συνταξιούχος είναι, πρώην τυπογράφος. Απλά έχει πλούσια συναισθήματα, μεγάλη καρδιά. Πονάει τον πιο αδύναμο, τον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπο.

Πέρυσι με τον καταστροφικό σεισμό στην Τουρκία, που προκάλεσε τεράστια ζημιά, γκρέμισε σπίτια, κατεδάφισε πόλεις, αφαίρεσε ζωές, ετοίμασε δέμα με τρόφιμα και μέσω εκκλησίας το έστειλε στους πληγέντες αδελφούς.

Του Νικόλαου η πονεμένη παλιά ιστορία που είναι πληγή, δεν του προκαλεί το συναίσθημα της εκδίκησης, του μίσους, γιατί ξέρει καλά ότι η εκδίωξη εκείνη την εποχή δεν έγινε από τον τουρκικό λαό, αλλά από το τουρκικό καθεστώς.

Όλοι οι λαοί μεταξύ είναι αδελφοί, οι γείτονες περισσότερο.