Ξεπερνάει τα όρια του εφικτού η ανθρώπινη καλοσύνη του

Ξεπερνάει τα όρια του εφικτού η ανθρώπινη καλοσύνη του

Σε αυτή τη φάση της ζωής του, συνταξιούχος πλέον, «φιλοσοφεί» και λέει ότι χωρίς να έχεις κάποια απασχόληση, συγκεκριμένο στόχο στη ζωή σου και να παλεύεις να τον πετύχεις, να παράγεις κάτι, ζεις ένα κενό.

Ο Πάρις Ζιάκος είναι διαφορετικός. Ξεχωριστή φυσιογνωμία, ειδική περίπτωση. Αν δεν τον δεις από κοντά, δύσκολα να αντιληφθείς τι κουβαλάει στο βάθος της ευαίσθητης ψυχής του. Ούτε ίχνος κακίας δεν θα βρεις πουθενά μέσα του, όσο βαθιά κι αν ψάξεις. Μέλι στάζει η γλώσσα του…   

Σαν τον επισκέπτεσαι στο σπίτι του, στην Αγία Μαρίνα Αττικής, μπαίνοντας στο προαύλιο, ανοίγουν διάπλατα εξώπορτα και φυλλοκάρδια. Σε περιμένουν ανοιχτές αγκαλιές, που σε σφίγγουν δυνατά με πολύ αγάπη.  

Ο Πάρις με ότι έχει πετύχει χαίρεται και δεν την κρύβει τη χαρά του. Την μοιράζεται. Σου τη δείχνει κι εσένα. Σε ξεναγεί στο σπίτι του με το υπέροχο μεγάλο σαλόνι με τους πολλούς πίνακες ζωγραφικής, σαν να είναι έκθεση εικαστικών τεχνών, με τα δωμάτια επιπλωμένα κομψά. Με τους εξωτερικούς βοηθητικούς χώρους. Με την αυλή όλο γρασίδι και λουλούδια, με το αμπέλι και τα οπωρικά…Καλλιεργεί, σαν γεωπόνος, μέσα σε αυτή την έκταση τα πάντα!

Ότι βλέπεις γύρο σου, όλα είναι έργο του μόχθου του. Για να παράγεις σου χρειάζονται εργαλεία. Τα έχει. Τίποτε δεν του λείπει. Τοποθετημένα προσεκτικά σε ειδικό χώρο. Σου μιλάει σαν κηπουρός και σου δείχνει διάφορα, αλλά σου μιλάει και σαν οικοδόμος και ξυλουργός με τα έργα στο οικόπεδό του, που πέρασαν σχεδόν όλα από τα χέρια του. Και τα ηλεκτρικά ο ίδιος τα έκανε στην καινούργια μονοκατοικία. Και τις υδραυλικές εγκαταστάσεις.

Σου δίνει τόση χαρά κάτω από τον ίσκιο του πλάτανού του στην αυλή, που δεν το φαντάζεσαι. Φέρνει η Στογάνκα, ο ερωτάς του, παλιό τσίπουρο από το κελάρι, για να ανάψει καλύτερα η αδελφική εγκάρδια κουβέντα, με δερβιτσώτικη χροιά. Παλιό κρασί, σύκα στεγνά, κομπόστα…όλα ποιοτικά.

Μαζί με την σύζυγό του, αφηγούνται με χαρά και περηφάνεια την επιτυχία των παιδιών τους: της κόρης σε Αμερική και του γιού σε Αγγλία, που πρωτοστατούν, αλλά και τον πόνο τους σου ομολογούν για τα παιδιά και τα εγγόνια που έχουν μακριά. Μακριά από την ζεστή αγκαλιά τους.   

Δε θέλει να μας κάνει το τραπέζι σπίτι του, σε χώρο με ψησταριά κι ότι είναι απαραίτητο για να φιλοξενεί, έτσι όπως θέλει και ξέρει αυτός, αγαπημένα πρόσωπα.

Θα πάμε έξω λέει. Και το «έξω» του είναι λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, τα Καλύβια, οι ταβέρνες του Μουρούζη με τα ποτά και τα ψητά. Εκεί με τον τρόπο του, την συμπεριφορά που τον χαρακτηρίζει, θέλει να μας δείξει ότι δεν έχει μόνο ψυχή, αλλά ξοδεύει κιόλας και λεφτά για την καλή παρέα.

Τέτοια επικοινωνία, τόσο θερμή, τόσο φιλική, τόσο ουσιαστική, σπανίζει να συναντήσεις αλλού. Λεβεντιά και ντομπροσύνη, αποφασιστικότητα και αντοχή, βαδίζουν μαζί σε αυτό τον άνθρωπο μια ζωή.

Όπως πάντα ο Πάρις, σαν ευαίσθητος, δραστήριος διανοούμενος, είναι συνδεδεμένος με τα προβλήματα του κοινού, της κοινωνίας. Τελευταία κοιμάται και ξυπνάει με τις ανησυχίες του πλανήτη, μη σκάσει παγκόσμιος πόλεμος…

Σχετικά άρθρα: