ΣΤΗ ΖΩΗ, ΔΕΝ ΑΡΕΣΩ ΤΟ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ

(Αφορμή από μια φωτογραφία μικρούλη, που παίζει κρυφτό)

Όταν ήμουν μικρός, έπαιζα πολύ κρυφτούλι. Θυμάμαι και τις ζαβολιές που έκανα. Δεν έκλεινα καλά τα μάτια με τις απαλάμες. Ακουμπισμένος πάνω σε κορμό δέντρου, είτε σε τοίχο, κρατούσα κάπως τα δάχτυλα ανοιχτά, για να βλέπω την κρυψώνα των φίλων μου.

Όταν μεγάλωσα, κι επί συνέχεια, σε όλη τη ζωή μου, προσπάθησα να μην κρύβομαι ποτέ. Στη ζωή, δεν αρέσω το κρυφτούλι. Γράφω, αν με αντιλαμβάνεστε, ελεύθερα, μιλάω ανοιχτά κι όποιου του αρέσω. Αυτή την ελευθερία χαίρομαι σήμερα, που τη στερήθηκα χθες και δεν την αλλάζω με τίποτε.

Ανησυχώ και σκέπτομαι βαθιά, για την σημερινή κατάσταση που ζούμε. Ασφαλώς και προβληματίζομε. Με την ελπίδα μέσα μου, ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο, η ζωή ομαλή, προσεχτική, χωρίς σπατάλες.

Θα στρώνουμε το τραπέζι μας μόνο με τα απαραίτητα. Και δεν θα πετάμε πια, με το τσουβάλι, σε κάδο απορριμμάτων, πολλά περισσεύματα.

Όμως, αυτό το μέλλον, προσέξτε νεαροί μου, πως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Θα είναι υπερβολικά δύσκολο, θα απαιτεί απόδοση και ποιότητα. Και, επόμενο είναι, θα επιβάλλει πειθαρχεία. Σεβασμό κανόνων.

Θα ξεχάσει πια ο κόσμος τον παλιό κακό του εαυτό και κοιτάξει κατάματα το μέλλον.

Χωρίς προσόντα, χωρίς προσφορά, χωρίς να ξεχωρίζεις, να διακρίνεσαι, θα σε κλωτσάνε, θα σε βγάζει, δυστυχώς, η ίδια η ζωή στο περιθώριο.

Θέλοντας ή μη, κάπως έτσι θα κυλίσουν, θέλω να πιστεύω, τα πράγματα στα επόμενα χρόνια.