Ανοίγοντας έναν φάκελο

(Παράλογη η αντιμετώπιση των Βορειοηπειρωτών στην ίδια την Πατρίδα τους)

Σήμερα έπεσα πάνω σε έναν φάκελο και τον άνοιξα να δω τι έχει μέσα. Είναι γεμάτος, υπερδιογκωμένος από επίσημα έγγραφα, δικαιολογητικά, που μου τα ζητούσαν όλα αυτά τα χρόνια οι διάφορες ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες.

Τα περισσότερα έγγραφα είναι πιστοποιητικά: Οικογενειακής κατάστασης, ατομικά, γάμου. Ακόμα και θανάτου.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια, μόνο χαρτιά. Ένα δεμάτι χαρτιά. Ταλαιπωρία σε γραφεία της Πατρίδας μου.

Κι όμως, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ποτέ δεν κάθισα να σκεφτώ σωστά. Να αναρωτηθώ έτσι απλά και να πω:

-Τι είναι αυτό που γίνεται με μένα, τον γνήσιο Βορειοηπειρώτη στην ίδια την Πατρίδα μου;! Γιατί τάχα αυτή η αντιμετώπιση;!

Για να πάρω, ένα επίσημο έγγραφο, μια κάρτα, άλλη κάρτα, ώσπου έφτασα στην Ελληνική ταυτότητα, που με τον τόπο γεννήσεως, με ξεχωρίζουν ξανά από τον Ελλαδίτη. Ξανά η διάκριση, η περιθωριοποίηση. Η αδικία.

Ήρθε η στιγμή, μετά από τριάντα χρόνια, αργά, πολύ αργά, να σκεφτώ καλύτερα. Αντικειμενικά πλέον. Να δω ποιος είμαι στην Πατρίδα μου, τι προσέφερα και τι μου ανήκει να επωφεληθώ.

Και να πράξω ορθά. Να μην αδικηθώ ακόμα, αλλά να αντισταθώ, να αγωνιστώ και να πετύχω τα αυτονόητα. Τίποτε περισσότερο. Τα δικαιώματα του Έλληνα.

Να μην προσθέσω στον φάκελο άλλο επίσημο έγγραφο. Μα με γνωρίζουν πια!!! Παραγνωριστήκαμε, μάλιστα!!!

Είμαστε υπερφακελωμένοι πλέον εδώ στην Πατρίδα μας.