Αντί να πέσουν τα τείχη, υψώθηκαν περισσότερο

Δηλώνω από την αρχή: Το κείμενο ετούτο θα ερεθίσει κάπως ορισμένους, επειδή το θέμα είναι ευαίσθητο:

Στο πρώην μονοκομματικό σύστημα και στο χώρο μας, υψωνόταν σε εμφανές σημεία, αναμνηστικές στήλες, τα λεγόμενα μνημεία.

Η θυσία, ο ηρωισμός και των πεσόντων μας: μικρός, μέτριος ή μεγάλος, υπενθυμίζονταν, συνόδευε τη ζωή, προφανώς με τους κανόνες του δικτατορικού συστήματος.

Πάνω στις αλλαγές και σε συνέχεια, μαζί με τα διάφορα κτήρια, τα μουσεία και λοιπά, κατεδαφίστηκαν και αρκετά μνημεία.

Όμως, πάνω σε πλάκα μαρμάρου, σε πρόσοψη γλυπτού, ήταν σκαλισμένα με παράπονο, με πόνο ψυχής, κάποια ονόματα δικών μας ανθρώπων. Συνήθως αμούστακων παιδιών, που στον πόλεμο έχασαν τη ζωή για αγνά ιδανικά, για κάποιο όραμα, έτσι όπως το πίστεψαν ή τους το παρουσίασαν!

Το πρώην σύστημα, δυστυχώς, έκοβε και έραβε, την ιστορία στα μέτρα του. Φτιασίδωνε, μεγέθυνε, μυθοποιούσε…  Το σημερινό πλουραλιστικό σύστημα, με έντονο άρωμα «δημοκρατίας», ελπίσαμε, θα τη γράψει σωστά, αντικειμενικά. Η πράξη, όμως απέδειξε ότι πάει να φτιάξει κι αυτό τη δική του ιστορία, προσπαθώντας να σβήσει μονοκοντυλιά ότι είχε γραφτεί πρωτύτερα.

Πήγε να εκδικηθεί, να εξοντώσει, αντί να ενώσει.

Αντί να πέσουν τα τείχη, που χώριζαν, που δίχαζαν δεκάδες χρόνια στη σειρά, υψώθηκαν περισσότερο.

Όλα αυτά, σε οδηγούν στο συμπέρασμα:

-Δεν χρειάζονται πια ούτε αναμνηστικές στήλες, ούτε πλάκες με ονόματα, ούτε αστέρια, μα τοποθέτηση, σε εμφανές σημείο, κομψού έργου τέχνης. Σεμνού ηρώου. Φιλοτέχνημα σμιλευμένο με φαντασία ενωτικής λογικής, που να συμπεριλαμβάνει όλους τους αγωνιστές και να είναι αποδεκτό απ’ όλη την κοινωνία μας.

Να το επισκεπτόμαστε όλοι μαζί, για απότιση φόρου τιμής, για τοποθέτηση μιας ανθοδέσμης με φρέσκα λουλούδια…, στο όνομα της θυσίας.

Καλά είναι να προσθέτουμε μορφές μαρτύρων, ως ένα θετικό κομμάτι της ιστορίας μας κι όχι να αφαιρούμε. Αφού είναι ευρύχωρη η ψυχή μας και τους χωράει όλους.