Κι ήταν η τελευταία Μεγάλη Παρασκευή…
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Μεγάλη Παρασκευή του 1966…
Ο κόσμος δε μπορούσε να το φανταστεί ότι θα ’ταν η τελευταία. Κιόλας την άλλη χρονιά, ο Χότζα, ο «θεός» της Αλβανίας, κατάργησε τη θρησκεία.
Στο Γεωργουτσάτι εκείνο το βράδυ είχε έρθει ο κινηματογράφος. Θυμάμαι τη γριά γειτόνισσά μου, τη μακαρίτισσα την Όλγα του Καρά, που έλεγε σε μας τα παιδιά:
«Κοιτάξτε τι κάνουν, απόψε βρήκαν να φέρουν κινεμά στο, χωριό μας;! Και έφεραν το «Ζόνια πανιόρε…». (Είχε το λόγο για την ταινία «Η άγνωστη κυρία») «Τι ξέρουν τούτοι, τι ξέρουν… για να μη πάει ο κόσμος στην εκκλησία. Θα τους καταραστεί ο Θεός…».
Άρχισε να μαζεύεται κόσμος! Άλλοι, οι περισσότεροι νέοι, έμπαιναν στην πολιτιστική εστία (πριν δημοτικό σχολείο) και οι παρήλικες στην εκκλησία. Και τα δύο αυτά τα ιδρύματα είναι κοντά – κοντά και κοιτάζουν το ‘να τ’ άλλο).
Το μεγάλο όνομα της ταινίας και προπαντός ο φόβος και ο δισταγμός των ανθρώπων (μήπως τους σημειώσουν με κόκκινη μελάνη), έκανε ώστε οι περισσότεροι να μπουν στην πολιτιστική εστία.
Η ταινία άρχισε. Όμως και στην εκκλησία συνεχιζότανε η «Ζωή εν τάφω»… Οι σκηνές της ταινίας με τον μικρό Σαϊμίρ και τη μητέρα που θα τον χάσει τόσα χρόνια…, ακολουθούσαν συγκινητικές…, ενώ στην ανάπαυλα, όταν ο Γιώργος άλλαζε τις πλάκες, ακούγονταν η καμπανιστή φωνή του παπά Μιχάλη και των ψαλτών…
Πολλοί, άρχισαν να κοιτάζουν απ’ την εκκλησία. Μερικοί άφησαν την ταινία και κατευθύνθηκαν προς τα κει. Σε συνέχεια είδα να βγαίνουν κι άλλοι και να πηγαίνουν να παρακολουθήσουν τη θεία λειτουργία… Κάποια στιγμή, όταν ο παππούλης με το θυμιατήρι και οι άλλοι πιστοί πίσω του με τα κεριά στα χέρια βγήκαν έξω, ο κόσμος δεν άντεξε άλλο, άφησε τον κινηματογράφο και ενώθηκε μαζί τους.
Το πλήθος ξέσπασε σε ένα δυνατό «Κύριε ελέησον…». Ένα ολόκληρο χωριό, ίσως σαν ποτέ άλλοτε τα τελευταία εκείνα χρόνια, γυρόφερνε από την εκκλησία, τραγουδώντας τη «Ζωή εν’ τάφω…».
Στην αίθουσα έμεινε μόνον ο Γιώργος ο «κινεμάς», (όπως τον λέγαμε τότε τον Γιώργο Οικονόμου) και μερικοί κομμουνιστές.
…Το θρησκευτικό συναίσθημα ήταν για μας το πιο ιερό, το πιο βαθύ απ’ όλα. Το αθεϊστικό καθεστώς του Χότζα προσπάθησε με χίλιους δυο τρόπους να το ξεριζώσει. Μάταια όμως… Επί ζωής θα λέμε το «Χριστός Ανέστη!» και θα δοξάζουμε τη μέρα της Λαμπρής…
Βασίλης Ηλ. ΠΑΠΠΑΣ
