Κυριακή Σταυροπροσκύνησης

Η λέξη προσκυνώ προέρχεται από την πρόθεση προς, η οποία δηλώνει κίνηση και το ρήμα κυνέω-ῶ.

Το συνηρημένο ρήμα κυνώ σημαίνει φιλώ – ασπάζομαι και κατά μια πιο ευρύτερη έννοια αποδέχομαι. Συνεπώς το σύνθετο αυτό ρήμα έχει την έννοια της κίνηση προς ασπασμό, αυτό που εξάλλου γνωρίζουμε μέσα από την εμπειρία μας.

Κίνηση ασπασμού η προσκύνηση. Ασπαζόμαστε, όμως, κάτι που το αγαπάμε. Ενώ αρχικά αυτή η κίνηση αγάπης προς το Σταυρό δείχνει παράδοξη, καθότι πρόκειται για αντικείμενο που παρέχει πόνο και γενικότερα δυσάρεστες καταστάσεις, υπάρχει μία δικαιολογία.

Η αγάπη προς αυτόν (το σταυρό) καθίσταται ανθρωπίνως αδιανόητη, για το λόγο ότι γίνεται πάροχος δυνατού πόνου και δυσάρεστων – ανεπιθύμητων αισθημάτων.

Όμως η παροδοξότητα του Σταυρού συνεχίζεται. Αυτός γίνεται από όργανο καταδίκης- θανάτου, όργανο σωτηρίας. Κατά χάριν θέωσης.

Ανάστασης από τον πνευματικό θάνατο, την αμαρτία. Αυτός είναι το τέλος- σκοπός του.

Αυτό ακριβώς το τέλος δίνει και το νόημα στην αγαπητική αυτή κίνηση στην οποία μας προτρέπει η Εκκλησία να προβούμε.

Ιστάμεθα ενώπιον ενός καλέσματος αποδοχής μια πορείας, πόνου μεν, αλλά που αποκορύφωση και τέλος της είναι η Ανάσταση.

Από Φίλιππο ΓΙΩΒΑΝΝΗ