«Νόμιζα ότι μας έκανε επίσκεψη… ο Θεός»

Γράφει

η Ανθούλα Διαμάντη – Κυπιώτη

Η ονομαστική γιορτή του μπαμπά μου – Γιάννη Διαμάντη

Η ονομαστική γιορτή του αρχηγού της οικογένειας, το γιορτάσι που έλεγε η μη­τέρα μου, ήταν μια σημαντική ημέρα. Εβδομάδες πριν ο θηλυκός πληθυσμός του σπιτιού προβληματίζονταν για το τι κέρασμα θα προσέφεραν στους επισκέπτες. Το γλυκό έπρεπε να είναι νόστιμο, ενδιαφέρον, πρωτότυπο και χορταστικό. Με κανέναν τρόπο δεν έπρεπε να επαναληφθεί γλυκό που προσφέρθηκε σε προη­γούμενη συγκέντρωση. Πολλή σκέψη για τη μεθόδευση και στη συνέχεια πολύ δου­λειά.

Το σπίτι καθαριζόταν με υπερβολική φροντίδα και στολιζόταν ανάλογα. Οι επισκέπτες ήταν οι λίγοι συγγενείς που υπήρχαν στην Αθήνα, μερικοί συνάδελφοι και οι συγχωριανοί του μπαμπά, οι περισσότεροι άνθρωποι λαϊκοί και μεροκαματιάρηδες.

Φασαρία, πολυκοσμία και συχνά κάποια τραγουδιστική εμπειρία ήταν συνήθως η γιορτή του μπαμπά.

Μια χρονιά τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά, γιατί στο σπίτι είχε έρθει και έμενε μαζί μας, η ξενιτεμένη αδελφή της μαμάς, η Ει­ρήνη. Η κοσμογυρισμένη θεία από το Ιράκ έφερε μαζί της, εκτός από τα πολλά και πλούσια μπαγάζια της και ιδέες για τη γιορτή του μπαμπά. Το μεγάλο καρυδένιο τραπέζι, τής -στυλ Ανγκλέ- τραπεζαρίας μας, φρέσκο πολύτιμο απόκτημα της οι­κογένειας, στρώθηκε με κολλαριστό λινό τραπεζομάντιλο, κεντημένο στο χέρι από τη μαμά και γέμισε με μεζεδάκια και λιχουδιές. Από πάνω άπλωσαν ζελατίνες σε μεγάλα φύλλα για να μην ξεραίνονται τα φαγητά. Το θέαμα για τα δικά μου μάτια ήταν μεγαλειώδες!!! Πρώτη φορά έβλεπα τόσο μεγάλες ζελατίνες και τόσα πολλά φαγητά. Ακόμη έχω στα μάτια μου την εικόνα.

Εκείνη τη χρονιά, μας επισκέφτηκε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αργυροκάστρου, Παντελεήμων. Από την όλη προετοιμασία, την ανησυχία και τον σεβασμό που όλοι του έδειχναν, νόμιζα ότι μας έκανε επίσκεψη… ο Θεός.

Στη φωτογραφία του εξωφύλλου: ο Γιάννης Διαμάντης, η σύζυγός του και η κόρη του

Από το βιβλίο «Πανωφόρια»