Πόζες στο «Σερτό του Δούκα»

Ο Βασίλης Λίλλης, ο ζωγράφος που επηρέασε θετικά με διάφορους τρόπους, αλλά πιο πολύ με την ευαίσθητη ψυχή του καλλιτέχνη, για να γεμίσει η Δερβιτσάνη με ζωγράφους, στα νιάτα του είχε μια εμμονή:

Συχνά έπαιρνε φίλους του και φωτογραφίζονταν στο «Σερτό του Δούκα». Και τις φωτογραφίες τις συγκέντρωνε, τις έκανε συλλογή.

Ακουμπούσαν στο πέτρινο κτίσμα του σερτού ακριβώς όπως στη φωτογραφία που βλέπετε απάνω και πόζαραν με το πρόσωπο γυρισμένο πότε προς το χωριό και πότε προς τον κάμπο. Σαν να επιθυμούσαν να μεταφέρουν στο σήμερα παραστάσεις από το παρελθόν.

Το παράπονό του, που το εκφράζει όποτε βρίσκει αφορμή, είναι:

Από τους πολλούς σερτούς, θα ήταν θαύμα, να διατηρούνταν ατόφιος τουλάχιστον ένας. Για να έβλεπαν οι νέοι σήμερα πώς έσβηνε παλιά τη δίψα του το χωριό, πού πότιζαν οι Δερβιτσώτες το βιο και πώς η τριχιά που τραβούσε προς τα πάνω τον γεμάτο κουβά με νερό, «έφαγε» την πέτρα.