«Δεν είχε ποτέ ανάγκη βαθμού για να είναι πρώτος. Στη ζωή του θα είναι πάντα πρώτος».

Σχολική χρονιά 1946-47, Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, τάξη Η΄. Ο καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα. Φωνές, διαπληκτισμοί, καρπαζιές, μπουνιές. Χαλασμός. Οι πάντες αγνοούν τον καθηγητή και συνεχίζουν, εκτός από έναν που προσπαθεί να ηρεμήσει τα πράγματα, αλλά ματαίως. Ο καθηγητής βγαίνει από την τάξη και μονολογεί «σε λάθος τάξη μπήκα, αυτή δεν είναι η τάξη μου». Φεύγει πικραμένος και από το γυμνάσιο. Δύο μέρες μετά, αυτός ο ένας μαθητής φθάνει στο σπίτι του καθηγητή. Έχει μια γλάστρα με λουλούδια αγορασμένα ρεφενέ απ’ όλη την τάξη. «Κύριε καθηγητά», λέει, «όλη η τάξη σας παρακαλεί να δεχθείτε μαζί με την πλήρη μεταμέλειά της, αυτό το δώρο. Σας βεβαιώνει ότι η αποχώρησή σας, ήταν για όλους μας η μεγαλύτερη τιμωρία». Στις απολυτήριες εξετάσεις αυτός ο μαθητής είχε σε όλα τα μαθήματα 20, εκτός από τα Νέα, το μάθημα του καθηγητή, στο οποίο είχε 19. Ο καθηγητής λέει: «Δεν ήθελα να φανεί πως μεροληπτώ, γιατί είναι γνωστή η εκτίμησή μου για αυτόν τον μαθητή. Δεν είχε ποτέ ανάγκη βαθμού για να είναι πρώτος. Στη ζωή του θα είναι πάντα πρώτος».

Το όνομα του μαθητή, Τάσος Γιαννουλάτος (ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος).

Υπογραφή: Ένας μαθητής

Από: Socratis Μavrommatis