Για το δάσκαλο Χρήστο Λιάκο ήταν δύσκολο να παρατήσει το δρόμο του Θεού
ΠΟΡΤΡΕΤΑ
Ο Χρήστος Λιάκος γεννήθηκε το 1899 στο κεφαλοχώρι της Κάτω Δρόπολης, στη Δερβιτσάνη. Εδώ τελείωσε το Δημοτικό σχολείο.
Αν και οι γονείς του δεν ήταν πλούσιοι, τον έστειλαν στην Κέρκυρα να συνεχίσει το λύκειο.
Μετά την αποπεράτωση του σχολείου, υπηρέτησε ως δάσκαλος σε διάφορα χωριά της Ε.Ε. Μειονότητας, όπως στην Κακαβιά, στη Δερβιτσάνη και αλλού.
Επειδή δεν ήταν τελειόφοιτος διδασκαλείου, ο Χρήστος πήγε να τελειώσει την Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων, μ’ όλο που ήταν κάπως σε προχωρημένη ηλικία.
Ο Χρήστος ήταν πολύ θεοσεβούμενος άνθρωπος. Δεν περνούσε Κυριακή χωρίς να πάει στην εκκλησία και χωρίς να ψάλλει με τη βροντερή φωνή του τα εκκλησιαστικά τροπάρια.
Στα χρόνια του χοτζικού καθεστώτος, δεν έπρεπε οι δάσκαλοι να πατήσουν το κατώφλι της εκκλησίας, αλλά να δίδασκαν τον αθεϊσμό και το μίσος για κάθε θρησκεία.
Για το Λιάκο, όμως, ήταν δύσκολο να παρατήσει το δρόμο του Θεού. Κι ήταν επόμενο, να μετατεθεί ο δάσκαλος σε ένα χωριό χωρίς εκκλησία και ορθόδοξους. Τον έστειλαν στην Τσεπούνα, μικρό χωριό στην περιοχή Καρδικιού. Το Σαββατόβραδο ο Λιάκος βρίσκονταν στη Δερβιτσάνη και την Κυριακή στην εκκλησία.
Πριν τον μεταθέσουν απ’ τη Δερβιτσάνη, οι μαθητές της Ε’ τάξης, σαν έμαθαν για τη μετάθεση του αγαπητού τους δασκάλου, οργάνωσαν αυθόρμητα μια διαδήλωση διαμαρτυρίας, φωνάζοντας στους δρόμους του χωριού: «Θέλουμε το Λιάκο, δάσκαλο το Λιάκο!!».
Φώναξαν οι αρχές του χωριού το Λιάκο, τον απείλησαν, τον έβρισαν. Το ίδιο έγινε και με τους μεγαλύτερους μαθητές του σχολείου, οι οποίοι ήταν ανένδοτοι στις απειλές.
«Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται!» – απαντούσε ο δάσκαλος. «Δεν είπα τίποτε στα παιδιά για να κάνουν τέτοια πράγματα».
Και στην Τσεπούνα, που δίδασκε στην αλβανική πλέον, τα θρησκευτικά βιβλία δεν τα αποχωρίζονταν.
Κάπου έλεγε και κανένα λογάκι για ελευθερία και αληθινή δημοκρατία με την παρέα του στη Δερβιτσάνη. Καταδότης τον άκουσε και «βοήθησε» να τιμωρήσουν τον αγαπητό δάσκαλο Λιάκο με την κατηγορία της «προπαγάνδας εναντίον του Κόμματος και της Κυβέρνησης» και τον έκλεισαν πίσω από τα σίδερα για μερικά χρονάκια.
Στα γηρατειά του ο δάσκαλος βοσκούσε την αγελάδα του για να ’χει η φαμίλια του λίγο γάλα.
Τα τσιράκια της δικτατορίας τον είχαν συνεχώς υπό παρακολούθηση. Οι ιστοριούλες και τ’ αστεία, δεν του έλειψαν ποτέ.
Και ο Λιάκος, μαζί με τους άλλους καλούς ελληνοδιδασκάλους και αληθινούς ανθρώπους με ειλικρινή πατριωτικά αισθήματα, δύσκολα λησμονιούνται.
(Από το ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ, έκδοση του Συνδέσμου Συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων του Νομού Αργυροκάστρου, ΙΟΥΝΙΟΣ 2003)
