«ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙ ΠΟΥ ΛΑΛΑΕΙ Η ΠΕΡΔΙΚΑ»

(Παιδικές αναμνήσεις)

Έφτιαχνε με τις παλάμες του χωνί μπροστά στο στόμα κι «έπαιζε» κλαρίνο. Προειδοποιούσε, ο μπαρμπα – Νάσιος Γκίκας, με τον ήχο αυτό, τους μαθητές, ότι έφτασα και σήμερα, εδώ με έχετε, έξω από την πόρτα του σχολείου σας.

Κι εμείς, στο μεγάλο διάλυμα, τον επισκεπτόμασταν κι αγοράζαμε – κατά εποχή – στεγνά νόστιμα σύκα, που τα ξέκοβε από την αρμάθα, γλυκά ρόιδα, ώριμα κυδώνια που μοσχοβολούσαν, κάστανα, πορτοκάλια…

Ο ψηλός γεμάτος άνδρας με τσαλακωμένο καπέλο και με στριμμένο μουστάκι, την «πραμάτεια» του την κουβαλούσε σε σακί… Φθινόπωρο, χειμώνα – αρκετούς μήνες στη σειρά – αυτή τη δουλειά έκανε.

Με έσπρωξε η μεγάλη περιέργεια κι ήθελα να μάθω κάποια στιγμή από πού κρατούσε η σκούφια του. Όταν τον ρώτησα, μου απάντησε πρόθυμα: «Είμαι από κει που λαλάει η πέρδικα».

Τι ωραία απάντηση, όμως έλα και να βρεις τον τόπο αυτό, άμα δεν ξέρεις, στον οποίο «λαλάει η πέρδικα…».

Ήταν από τη Μουζίνα, που έχει πολλές πέρδικες, μάλλον πετροπέρδικες.

Στον όμιλο τραγουδιού του χωριού του, όπως έμαθα μετά, ο μπαρμπα – Νάσιος, δεν ήταν απλά μια επιπλέον φωνή, ήταν η καλύτερη φωνή, που κελαηδούσε.