Το χρονογράφημα της ανθρωπιάς

Ήταν Δεκέμβριος, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ελαφρύ τσουχτερό αεράκι κι εγώ μ’ ένα πινέλο στο χέρι και με το κουτί της λαδομπογιάς ακουμπημένο σ’ ένα αναποδογυρισμένο τελάρο, περνάω το δεύτερο χέρι στα σιδερένια κάγκελα του αυλόγυρου. Ο ιδιοκτήτης λείπει, το σπίτι κλειδωμένο, στο δρόμο δεν περνάει κανείς. Στη βεράντα του διπλανού σπιτιού φάνηκε ένας ψηλός, αδύνατος, ηλικιωμένος άντρας, έριξε μια αδιάφορη ματιά προς την αφεντιά μου και χωρίς να μιλήσει, μπήκε μέσα.

Σε λίγα λεπτά εμφανίζεται ξαφνικά πίσω μου, τεντώνει τα δυο του χέρια και βάζει απάνω στο κεφάλι μου ένα χοντρό μάλλινο σκουφάκι, που μου καλύπτει και τα αυτιά και το λαιμό. Τίποτα άλλο δεν θα επιθυμούσα εκείνη τη στιγμή, ήθελα κάτι για να μου ζεστάνει την παγωμένη μου καράφλα στην κορυφή της κεφαλής μου.

– Θα σε προφυλάξει λίγο – μου λέει. – Το μεσημέρι σε περιμένω, συνεχίζει, η κυρα – Μαρία φτιάχνει φασολάδα, είναι ότι πρέπει για τη σημερινή μέρα.

– Σας ευχαριστώ πολύ για το σκουφάκι, αλλά δεν χρειάζεται και να γευματίσω.

– Δεν σηκώνω κουβέντα, σε κάνα δυο ώρες θα σε φωνάξω από τη βεράντα.

… Στην πόρτα με περίμενε η κυρα – Μαρία, με το χαμόγελο στα χείλη και με την καλοσύνη στα μάτια. Ένιωσα στο σώμα μου τη ζεστασιά των αναμμένων θερμαγωγών και στην ψυχή μου το χάδι της ανθρωπιάς. Το λιτό δωμάτιο και η αγνή κουβέντα μου έδιωξαν τον ενδοιασμό. Καθίσαμε στο τραπέζι και έφαγα την πιο νόστιμη φασολάδα της ζωής μου. Η κυρα – Μαρία είχε βάλει μέσα μπόλικη αγάπη και άφθονη συμπόνια.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, πέσανε κι άλλες τρίχες από το κεφάλι μου κι αυτές που έμειναν άσπρισαν, γνώρισα κι άλλους ανθρώπους που με αγάπησαν και τους αγάπησα, μα τη ζεστή φασολάδα της κυρα – Μαρίας την έχω στο στόμα μου και το σκουφάκι του Σάκη στο συρτάρι μου, σαν πολύτιμα κειμήλια.

Καλά Χριστούγεννα!

Μιχάλης Κιοσές

24 Δεκεμβρίου, 2020